Spin us harder, Earth.

20 hours, 21 minutes.

The world never truly changes, but you hold on to the small things. 

You watch from your balcony all the illegal fireworks bursting across the neighbourhood.
For once, everyone is cheering.
Your heart skips a bit, as the sparks rupture the sky before they turn into ashes.

This beautiful hellscape went through another round.

You made it this far somehow.

ανυπο/μονοι

Για τη στιγμή που κατέβαινα το λεωφορείο
Για το τέταρτο που περπατούσα βιαστικά
Το τέταρτο / την εβδομάδα / την απόσταση
Που ήθελα κάθε φορά να εκμηδενίσω
(ανυπόμονη πάντα)

Για τη γεύση της μπίρας που χανόταν μπροστά στο φιλί σου
Για τον ήχο της θάλασσας όταν δεν μιλούσε κανείς
την επόμενη συνάντηση / την κάθε συνάντηση / τα απότομα "τα λέμε"  
που δεν θα ξαναπούμε
(ανυπο/μόνη πάντα)

Για το κάθε λεπτό, την κάθε σου πνοή
το κάθε λάθος
γράφω
και θα γράφω
-

και αν κάτι μετανιώνω πιο πολύ

είναι που μια φορά δεν ευχαριστήθηκα την διαδρομή για το σπίτι σου

26/07/92 - 26/02/16

ναρκαυλωτικά

σ'αυτήν την πόλη που δεν με χωράει πια
μα συνεχώς επιστρέφω
μαζεύω τον ουρανό σε μια γραμμή
να τον σνιφάρουμε
πίνουμε και φθίνουμε και εξαντλούμαστε

ενώ γελάω με κάθε ασήμαντό σου

και με φιλάς σε κάθε μου όχι

στην τελική

δεν είμαστε παρά

εκρηκτικοί μηχανισμοί

ακόμα - απενεργοποιημένοι -

όσο κρατώ τα μάτια μου κλειστά

δεν κινδυνεύουμε

δεν κινδυνεύουμε

η ανάσα σου με λούζει

με βενζίνη

μετράνε αντίστροφα

τα σώματά μας

απ'τις δονήσεις

μέχρι να σε κοιτάξω

μέχρι να με κοιτάξεις

να γίνουμε εύφλεκτοι

κινδυνεύουμε

να σε δω μια φορά και να είμαι νηφάλια

να σε δω μια φορά και να παρα/μείνω νηφάλια

ίσως;

-"Μη φύγεις ακόμα, βρέχει."

Σταμάτησε η βροχή,

και ακόμη να φύγω.

-"Γιατί δε μένεις λίγο; 

Έχουμε τόσα πολλά να πούμε."

μα ακόμη να πούμε κάτι.

Μπορεί τελικά να είναι στη φύση μας 
να περιμένουμε πότε θα έρθει βροχή
ή να κλέβουμε ξένες αναμνήσεις
και να ελπίζουμε μια μέρα 
να γίνουν και δικές μας.

Ίσως αυτή να είναι η τύχη μας
ή δυστυχία. 

sinέπεια

πρέπει να κοιτώ τον εαυτό μου κατάματα // να μην πίνω έξω πολύ // όσο καλή και να ναι η μουσική // δεν πρέπει να χρησιμοποιώ το σώμα μου // για να ακούω // βρίσκομαι σε αφύπνιση // θέλω να φιλήσω ένα γνώριμο πρόσωπο // να ξενυχτήσω με ένα άγνωστο // χαζεύω το ταβάνι // παθιάζομαι πιο πολύ με τις νύχτες άλλων // παρά με τις δικές μου // τις νύχτες // αιωρούμαι σαν φάντασμα // ένα φάντασμα που δεν μπορεί να περπατήσει // που φοβάται την πτώση // που φοβάται το θάνατο // το θάνατο // να γίνει άνθρωπος

θέλω να γίνω φτηνή 

πολύ φτηνή 

βρώμικη  

μετά να βγω έξω 

περπατώ πάντα στο πλήθος 

ανάμεσα σε θεούς 

να κρατώ τις αμαρτίες 

να σβήσω τα τόσα αγνά κομμάτια σου 

τα κομμάτια σου 

τα ανώτερα όντα ξέχασαν να μας βάλουν κλιπάκια στον κρόταφο
να βγάζουμε κάθε κακή σκέψη απ'τον εγκέφαλο 

να μένουν μόνο οι καλές 

να αγιάσουμε στην αμαρτία

αν-τι(;)-ο

και τρέχουμε, και φεύγουμε                                                               όσο πιο μακριά, τόσο πιο ηδονικά
να προσέχεις ποιο δρόμο ακολουθείς                                                                  μην χαθείς στην πορεία
να προσέχεις ποιο λεωφορείο παίρνεις                                                  επόμενη στάση σου, οι τύψεις

όσο κι αν κάνεις το μυαλό σου μαρμελάδα

χαμένος δεν είσαι

η διαδρομή έχει ήδη σχεδιαστεί

η ευτυχία απέχει πολύ ακόμα

κι εμείς φεύγουμε, και τρέχουμε

όσο πιο κοντά 

τόσο πιο ηδονικά

και τι με νοιάζει εμένα;

έτσι κι αλλιώς, 

απ'τους πιο πολλούς νωρίς έφευγα ή φεύγανε

και ο αέρας δεν μυρίζει σαν κι εσένα

κι αφού δεν έχω και πολλά να σε θυμίζουν

ούτε μπορώ να θυμηθώ τι σκέφτομαι για να ηρεμήσω

έτσι κι αλλιώς, 

το σώμα μου εντέλει επιπλέει 

παρόλο που μέσα όλα βυθίζονται

κι αφού μπορώ να παριστάνω πως δεν με νοιάζει

οι ιστορίες στο κεφάλι μας συγχέονται

γίναμε τόσο καλοί στο κρυφτό και την απόκρυψη

που τις νύχτες θυμίζουμε μικρά φαντάσματα

φοβόμαστε τον θάνατο και την αλήθεια

γιατί αυτά μας κάνουν ανθρώπους

και τι με νοιάζει εμένα;

έτσι κι αλλιώς,

το σώμα μου επιπλέει και χωρίς εσένα