δεν είμαι καμιά ποιήτρια
ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω.
θα μπορούσα να θεωρήσω και αυτό το κείμενο ποίημα,
επειδή πατάω enter
όποτε κάνω με το μυαλό μου παύση.
αυτό όμως που ξέρω για την ποίηση
είναι ότι δεν κρύβεται σε βερμπαλισμούς,
σε ανούσιες χυδαιολογίες
και σε ηρωίδες της μυθολογίας.
το δέρμα της Ωραίας Ελένης
έχει σαπίσει αιώνες πριν,
στον αιώνα της τσόντας
η αναφορά στο σεξ μόνο για να σοκάρει
(ή στην αγάπη μόνο για να συγκινήσει)
είναι -το λιγότερο- γελοία,
και το να "ατενίζεις το μαλαματένιο ορίζοντα"
μπορεί να γεμίζει σαν στίχος τα αυτιά
την καρδιά όμως σίγουρα όχι.
η Ποίηση δεν βρίσκεται καν στις λέξεις.
ή μάλλον υπάρχει στις λέξεις πίσω από ένα χάδι
και στη στιχουργική ενός φιλιού.
όχι στα σχήματα λόγου,
αλλά στο σχήμα που παίρνει το σώμα του άλλου
όταν τυλίγεται περίτεχνα γύρω σου.
δε τη βρίσκουμε στην οπτική γωνία του αφηγητή,
αλλά στη δύναμη που καταβάλει για να επιφέρει το έργο του
και στο χρόνο που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει
ότι όσα λέει θα πέσουν στο κενό
και παρόλα αυτά
θα συνεχίσει.
