You were there, smiling in my arms for all those years.

-Πώς νιώθεις;
-Σαν την πρώτη μας φορά. Πάλι.
-Ψέματα λες.
-Τί σε κάνει να το λες αυτό;
-Μα δε καταλαβαίνεις; Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που σε πρωτογνώρισα, από τότε που σε πρωτοφίλησα, από τότε που πρώτη φορά...
-Ναι, αλλά κάθε φορά μαθαίνω κάτι καινούργιο για σένα. Κάθε μέρα, αλλάζει και κάτι, κάθε μέρα και ένα νέο συναίσθημα βγαίνει στο φως. Μια χαζή συνήθεια, ένα αστείο περιστατικό. Αλλάζω και αλλάζεις. Γι αυτό δε θα σε βαρεθώ ποτέ. Αντίθετα κάθε μέρα θα με ενθουσιάζεις και περισσότερο. Δε θα σε βαρεθώ ποτέ, να το θυμάσαι αυτό.
-Μα πώς μπορείς τόσο εύκολα να νιώθεις πως προχωράει αυτό που έχουμε; Εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι θες, ενώ εγώ έχω πολλές υποχρεώσεις τώρα. Και όσο πάνε θα αυξάνον-
-Αυτά αν θυμάσαι τα έχουμε ξαναπεράσει. Ήμουν εγώ στη θέση σου, μα έδειξες αρκετό θάρρος και το ξεπεράσαμε. Δεν έχω πρόβλημα να περάσω το ίδιο.
-Το έχω όμως εγώ! Υπέφερα απίστευτα εκείνη την περίοδο, πέρασα ατελείωτα βράδια άϋπνη απ'το κλάμα. Ξέρω πως εσύ έχεις περισσότερη δύναμη από μένα και δε θα φτάσεις σ'αυτό το σημείο. Όμως..
-Όμως τί;
-Δε θέλω να μένεις στάσιμος εξαιτίας μου. Έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά, να κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Μη μένεις πίσω για μένα, δε το αξίζω. Έχεις την ελευθερία να-
-Μα δε το καταλαβαίνεις; Δε θέλω ελευθερία, εσένα θέλω.

Το φιλί που ακολούθησε ήταν παράξενο. Επιβεβαιωτικό μεν, γι αυτό που μου είπε, μυστήριο δε.
Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα στην μπανιέρα, τραγουδώντας. Ως συνήθως. Μα δεν ήταν σαν την πρώτη φορά. Ήταν πολύ καλύτερα.



Η έκφραση "σ'αγαπάω" μοιάζει πολύ μικρή πια.