Τέλη Φλεβάρη

το ταξίδι είναι όσο πιο μεγάλο γίνεται.

μου χάρισα πάλι γενέθλια ανέμελα

χωρίς να τα αξίζω

περπατώ αργά, κάνοντας συνεχώς κύκλους

χωρίς να απαιτείται συνειδητοποίηση της κατάστασής μου

χωρίς να χρειάζεται μουσική για να επεκτείνω την απόσταση.

και είναι που ακόμα με σκουντούν οι τύψεις 

που δεν μέτρησα τότε τα βήματά μου

για το κάθε αμφίβολο βήμα απομάκρυνσης

για το κάθε αναμφίβολο βήμα κατάπτωσης.

όσα νιώθω για σένα που λείπεις

όσα φοβάμαι να νιώθω για σένα που λείπεις

όσα είναι πια ανούσιο να νιώθω για σένα που λείπεις,

είναι μέσα μου πικραμύγδαλα που λιώνουν τις αισθήσεις

τα δευτερόλεπτα που σε νιώθω πάλι εδώ

τα βράδια που έχει καταιγίδα

όταν ακούω για κάποιο δυστύχημα 

ή σεισμό

και συγχέω τον έρωτα 

με την καταστροφή.

θα έπρεπε πια να αναγνωρίζω ποιοι 

και σε ποιον βαθμό 

αντέχουν το κυάνιο μέσα μου.

αρκετά εθισμένοι στην δυστυχία για συχνή χρήση

αρκετά υπομονετικοί στον πόνο για τακτική αναφορά

αρκετά καταστρεπτικοί στο τέλος για συνετή απομάκρυνση.

απλώς είναι δύσκολο να ελέγξω 

πότε θα γλιστρήσει από τα μάτια

και πότε θα το ξεράσει το στόμα μου.
πως δεν θα μπορέσω ποτέ να σου πω
γιατί κανένα όνειρο δεν είναι αρκετά μεγάλο για να σου πω

πως ήσουν η καταστροφή μου,
όσο κι εγώ η δική σου.