umm, hey

   Από όλες τις σελίδες που έχω στο ιντερνετ, αυτό το blog το έχω αμελήσει περισσότερο. Και παρόλα αυτά βλέπω την επισκεψιμότητα να συνεχίζει να αυξάνεται, σχόλια στα παλιά κείμενα, μηνύματα γιατί δεν ασχολούμαι άλλο, κλπ.

    Τον τελευταίο χρόνο... well, γίνανε κάποια πράγματα -ή καλύτερα μικρότητες από άτομα που ούτε καν γνωρίζω- που με απωθούσαν απ'το να δημοσιεύσω κείμενα ή φωτογραφίες. Και βασικά συνεχίζουν να με απωθούν.

    Έχω ακούσει βέβαια και την εκδοχή πως "πέρασε η μόδα του blogspot, όλοι κάνουν tumblr τώρα". Ίσως εν μέρει να ισχύει, ελπίζω βέβαια πως όχι. Στο tumblr κυριαρχεί η εικόνα. Όχι ότι είναι κακό αυτό, αλλά λίγες φορές κάθεται κάποιος να διαβάσει μεγάλα κείμενα. Πάντως ουδεμία στιγμή σκέφτηκα έτσι, εξάλλου έχω διαμορφώσει διαφορετικό στυλ στο καθένα. 

     Anw, απλά είπα να περάσω γιατί τα τελευταία 2 χρόνια όποτε ένοιωθα κάτι να με πνίγει, το έγραφα εδώ. Και πραγματικά, αυτή τη στιγμή θέλω να χώσω το κεφάλι μου στο πληκτρολόγιο, μήπως και μεταφέρω κάπως την κούρασή μου, αφού με λόγια δε μπορώ να την εκφράσω. Η πίεση από τις πανελλήνιες, σπίτι-σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο, αυτή η ανία ρε πούστη μου, αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. 7 ώρες την ημέρα διάβασμα μέσα στα Χριστούγεννα, 50 κείμενα αγνώστου, τόσες σελίδες ιστορίας παπαγαλία κλπ κλπ.

δε ξέρω τί άλλο να πω

πέρα από χαζά πράγματα που άκουσα ένα βράδυ

έχοντας καταναλώσει μία ικανοποιητική

ποσότητα βότκας, και μέχρι

σήμερα ξυπνάω την ίδια ώρα για να

τα θυμηθώ πάλι

και πάλι. όπως ότι η καρδιά ενός ελέφαντα ζυγίζει 21 κιλά, πως

φιλοφοβία σημαίνει ο φόβος

να ερωτευτείς, ή ότι το 70% των γυναικείων δολοφονιών στις ΗΠΑ γίνονται

από τους εραστές ή τους άνδρες τους. ή θυμάμαι ίσως το μοναδικό

στίχο σε ποίημα του bukowski που

απόρησα τόσο. γιατί πώς είναι δυνατόν να

μην αγαπάς τη θάλασσα, πώς γίνεται να μη σου λείπει όταν βρίσκεσαι

μακρυά της;

πώς να μη σου λείπουν πράγματα

που έζησες, ή ακόμα περισσότερο αυτά που δεν έζησες

και ίσως δε καταφέρεις να ζήσεις 

ποτέ;

το μόνο που εύχομαι σε αυτόν που μου είπε αυτά, και άλλα πολλά περί

έρωτος και ονείρων, είναι να 

μην θυμάται τόσο

συχνά όσο εγώ, να μη κάνεις τις ίδιες σκέψεις

που κάνω στις 5 το πρωί όταν έχει καταιγίδα

και δεν

είναι
εκεί.

σας ευχαριστώ ειλικρινά και σας αγαπάω.

運命

     In the very end, people can't forget. No matter how they try to move on, past will always appear, reminding all the burden they've carried so far. Reminding that they can't get off it, no matter how hard they try. Like cursed, shadows, torturing any hope there might be left.
     Never forget. Is this the punishment for managing to feel happiness, even for this little time? Thoughts are overflowing through her mind, but the ability to feel emotions is blocked. Her hands are trembling, her eyes would remain shut. She might seem hurt, but she's just apathetic.
     Always remember. A fragile body surrounded comfortingly by two, strong arms, its heartbeat grew stronger out of agony, as lips were sliding over smoothly. Is this what I've been longing for? This addictive breath, coming out of his lungs and getting inside me?
     "Yume"- a whisper to her ear.

People can't really forget. But when memories are so uplifting, it's not punishment after all. It's a blessing.

1,5 month

I didn't write anything for like, this long.
I just couldn't put anything into words.
Lots of things happened, although I only cared care about one of them.
I just couldn't explain those extreme emotions than ran through my spine.

At first it was probably "happiness".
I mean, if this feeling really exists, I definitely felt it those days.
Thousands of beautiful thoughts would come through my mind.
Every second. My imagination became too untamed to control.
I couldn't explain it.
But I enjoyed every drop of it.

But I knew it wouldn't last. It never does.
What I cried weren't tears.
What I felt wasn't pain.
What came from my mouth wasn't a scream.
It wasn't a gasp.
It wasn't sadness.
It was a deep, bottomless despair.
And I suffer from every drop of it.