flaws

The first time

I took off my clothes

in front of you, you came

closer, slid the black fabric

of my blouse, off my shoulders

and revealed the pale

ladders of

old scars

I couldn't refer to them

directly. I couldn't get near,

all i thought you'd see

was a curtain falling,

leaving you with

a warmless body

filled with flaws

and imperfection

I didn't say anything,

but you took my hand

and pressed it to the

ridged rows of your flesh

trying to leave

the same scars

i had

on yourself

And for every line

that you left upon

your skin and healed

i found another reason

to fall in love with you

over 

and over

again

(3/12/2012)

φάσεις

σε βρίσκω πολύ πιο υπέροχο

στις τέσσερις το ξημέρωμα,

όταν φοβάσαι

και θυμάσαι

και απλώς χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου

καθώς συνειδητοποιείς αυτά,
που την ημέρα κρατάς

στο πίσω μέρος του μυαλού σου

τη στιγμή εκείνη 

είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος

γιατί είσαι 

και ο πιο ειλικρινής

και μπορώ

-επιτέλους-

να σε πλησιάσω.

~

κάποιες φορές,
νιώθω κάθε υπάρχον συναίσθημα με τη μία
κάποιες άλλες,
δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα

δεν ξέρω πια τί είναι χειρότερο:
να πνίγεσαι από τα κύματα μιας θάλασσας συναισθημάτων
ή να πεθαίνεις από τη δίψα για αυτά;

~

δεν πίστευα

σε φαντάσματα και δαίμονες

μέχρι 

που σε αποχωρίστηκα

και συνέχισα 

να σε αισθάνομαι

13/05/2013

πίστη

"σε είδα
στις χειρότερές σου στιγμές:
κρυφοκοίταξα
τις πιο μίζερες, σκοτεινές,
ματαιόδοξες
και ντροπιαστικές
σκέψεις σου

και (συνεχίζω)
συνέχισα
να σ'αγαπώ".

- - - - -

απιστία

ένα ακόμα σώμα
που γδύνεται σιωπηλά μπροστά σου
και σου επιτρέπει
να το αγγίξεις.

μια ακόμα φωνή
στην άλλη άκρη του τηλεφώνου,
μια ακόμη κοπέλα
που αποκοιμιέται από τον ψίθυρό σου.

αν μπορούσα να πω οτιδήποτε
που να μας διευκολύνει,
θα το έκανα.
απλώς δε ξέρω τι να πω
που να μην έχεις ήδη ακούσει
από κάποια άλλα
λεπτά,
υπνωτισμένα
χείλη.

運命

     In the very end, people can't forget. No matter how they try to move on, past will always appear, reminding all the burden they've carried so far. Reminding that they can't get off it, no matter how hard they try. Like cursed, shadows, torturing any hope there might be left.
     Never forget. Is this the punishment for managing to feel happiness, even for this little time? Thoughts are overflowing through her mind, but the ability to feel emotions is blocked. Her hands are trembling, her eyes would remain shut. She might seem hurt, but she's just apathetic.
     Always remember. A fragile body surrounded comfortingly by two, strong arms, its heartbeat grew stronger out of agony, as lips were sliding over smoothly. Is this what I've been longing for? This addictive breath, coming out of his lungs and getting inside me?
     "Yume"- a whisper to her ear.

People can't really forget. But when memories are so uplifting, it's not punishment after all. It's a blessing.

1,5 month

I didn't write anything for like, this long.
I just couldn't put anything into words.
Lots of things happened, although I only cared care about one of them.
I just couldn't explain those extreme emotions than ran through my spine.

At first it was probably "happiness".
I mean, if this feeling really exists, I definitely felt it those days.
Thousands of beautiful thoughts would come through my mind.
Every second. My imagination became too untamed to control.
I couldn't explain it.
But I enjoyed every drop of it.

But I knew it wouldn't last. It never does.
What I cried weren't tears.
What I felt wasn't pain.
What came from my mouth wasn't a scream.
It wasn't a gasp.
It wasn't sadness.
It was a deep, bottomless despair.
And I suffer from every drop of it.

The Only Moment(s) We Were Alone.

Sometimes, I can't help thinking of a certain someone, and how we would have these few hours together at the end of every Friday. It was sacred. If anyone tried to intrude, we would subtly shoo them away. Because that time was for us. We would take a walk, unwind for a bit, talk about anything that worries us, and then leave. Nothing else was needed that time. If it was raining he would hold an umbrella over my head. If it was cold he'd let me snuggle close. I miss those moments alone, when we were just the two of us.

Now that I think about it, it was like a glittering blackness, the time would stop. I guess it was only natural to be afraid, since I were lonely for so long before. My trembling hands prevented me from hugging goodbye, because what we lived was like a first breath after coma. Yeah, that's the only way to describe it.

He asked me to think about him 'sometimes', and he would instantly feel it. But I never really forgot him. I wonder if he can feel that. I wonder if he can feel that I'm yearning for the moment he'll place his hand in mine, I wonder if he can feel that I'm falling in a coma again, and noone can save me anymore.

It's just that, all the strength and human qualities in me are poor in front of such situation. But at least I know, no matter how lonely I feel, I'm not alone. Because, one day, my Friday will come again.






Note: Recently, I've been checking my readers and I was blown away by the amount of foreign 'followers' I have. I tried to add a page-translator (or sth like that) but it didn't work. It might be easier for me to write in my native language, but I'll try to write in English more often, or just translate them from Greek (like the one above).

You were there, smiling in my arms for all those years.

-Πώς νιώθεις;
-Σαν την πρώτη μας φορά. Πάλι.
-Ψέματα λες.
-Τί σε κάνει να το λες αυτό;
-Μα δε καταλαβαίνεις; Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που σε πρωτογνώρισα, από τότε που σε πρωτοφίλησα, από τότε που πρώτη φορά...
-Ναι, αλλά κάθε φορά μαθαίνω κάτι καινούργιο για σένα. Κάθε μέρα, αλλάζει και κάτι, κάθε μέρα και ένα νέο συναίσθημα βγαίνει στο φως. Μια χαζή συνήθεια, ένα αστείο περιστατικό. Αλλάζω και αλλάζεις. Γι αυτό δε θα σε βαρεθώ ποτέ. Αντίθετα κάθε μέρα θα με ενθουσιάζεις και περισσότερο. Δε θα σε βαρεθώ ποτέ, να το θυμάσαι αυτό.
-Μα πώς μπορείς τόσο εύκολα να νιώθεις πως προχωράει αυτό που έχουμε; Εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι θες, ενώ εγώ έχω πολλές υποχρεώσεις τώρα. Και όσο πάνε θα αυξάνον-
-Αυτά αν θυμάσαι τα έχουμε ξαναπεράσει. Ήμουν εγώ στη θέση σου, μα έδειξες αρκετό θάρρος και το ξεπεράσαμε. Δεν έχω πρόβλημα να περάσω το ίδιο.
-Το έχω όμως εγώ! Υπέφερα απίστευτα εκείνη την περίοδο, πέρασα ατελείωτα βράδια άϋπνη απ'το κλάμα. Ξέρω πως εσύ έχεις περισσότερη δύναμη από μένα και δε θα φτάσεις σ'αυτό το σημείο. Όμως..
-Όμως τί;
-Δε θέλω να μένεις στάσιμος εξαιτίας μου. Έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά, να κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Μη μένεις πίσω για μένα, δε το αξίζω. Έχεις την ελευθερία να-
-Μα δε το καταλαβαίνεις; Δε θέλω ελευθερία, εσένα θέλω.

Το φιλί που ακολούθησε ήταν παράξενο. Επιβεβαιωτικό μεν, γι αυτό που μου είπε, μυστήριο δε.
Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα στην μπανιέρα, τραγουδώντας. Ως συνήθως. Μα δεν ήταν σαν την πρώτη φορά. Ήταν πολύ καλύτερα.



Η έκφραση "σ'αγαπάω" μοιάζει πολύ μικρή πια.

18.7.2011

Κι αν έχει περάσει καιρός απ την τελευταία φορά που σε είδα, δε πειράζει.

Γιατί σε βλέπω κάθε μέρα.

χαμόγελα. βλέμματα. χειρονομίες. σπρωξίματα. λέξεις. εκφράσεις. βηξήματα. κοπλιμέντα. καλημέρες. καληνύχτες. βρισιές. ειρωνίες. ψέμματα. αλήθειες. αμηχανίες. αδιαφορίες. αγγίγματα. βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν. συμπόνια. λύπηση. απέχθεια. αγωνία. ανυπομονησία. χαρά. λύπη. χάος.

Ό,τι είναι οι άνθρωποι γύρω μου είσαι εσύ.

Σε νιώθω μέσα απο το πρόσωπο των περαστικών και σ'αγγίζω όταν με προσπερνούν.

Κι αν έχει περάσει καιρός απ την τελευταία φορά που σε είδα, δε πειράζει.

γιατί σε βλέπω μέσα σε όλους τους άλλους.

Χάνομαι.

❝ Και εκεί που χάνεσαι, που δεν ακούς πια την λογική,
υπάρχει κάτι που μπορεί να διώξει όποια απειλή.
Μα μια ανάσα, ένας ψίθυρος στ'αυτί.
μπορεί στο τέλος να σου σκλαβώσει την ψυχή.❞

Μετά από τόσο καιρό τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κι αν κάποιες φορές νιώθω άδεια, να ξέρεις πως έχω στερέψει από λόγια, όχι από συναισθήματα. Αλλά δεν ανησυχώ. Αν είναι να χαθώ, ας χαθώ στον ωκεανό των ονείρων σου.