η έννοια του χρόνου με τρομάζει.

Μετράς τις χρονιές, τους μήνες, τις ημέρες της εβδομάδας. Δίπλα σου αυτή τη στιγμή βρίσκεται ένα ρολόι, κρεμασμένο στον τοίχο ή ακουμπισμένο στο γραφείο σου. Έχεις ημερολόγιο, πρόγραμμα, κάποια συγκεκριμένη ώρα που θα βρεθείς με τους φίλους σου ή θα πέσεις για ύπνο.

Τίποτα άλλο δεν έχει την αίσθηση του χρόνου. Δε θα δεις τα πουλιά να γκρινιάζουν επειδή έχουν αργήσει, ούτε κάποιο έντομο να κοιτάζει έντρομο το ρολόι του ή ένα σκύλο να δυσανασχετεί επειδή ξέχασαν τα "γενέθλιά" του.

μόνο ο άνθρωπος μετράει το χρόνο.

Μόνο ο άνθρωπος καταλαβαίνει εάν κυλάει αργά η γρήγορα  Γι αυτό και μόνο αυτός αντιμετωπίζει έναν τρομερό φόβο, που τον οδηγεί στις πιο αλλόκοτες πράξεις, ένα φόβο που κανένα άλλο ζώο δε θα αισθανθεί ποτέ:

     το φόβο ότι ο χρόνος του τελειώνει.

14 Φεβρουαρίου 2016

pt 1
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Ένα χρόνο πριν, χάζευα τα χιλιάδες φώτα του Παρισιού απ'την Μονμάρτη.
Φέτος χάζευα τον ορό που στεκόταν δίπλα μου
Πέρσι θυμάμαι την αναπνοή μου να κόβεται από θαυμασμό
Τώρα από αδυναμία.

Και ο έρωτας είναι για παίχτες με αντοχές

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

pt 2 (ξερές σκέψεις)
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Το να τη γιορτάζεις, είναι όπως γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα Ειρήνης, όταν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου βυθιζόμαστε στον πόλεμο.
Γιατί τόσοι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τα άτομα γύρω μας, την κοινωνία, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό για να εκφραστούμε.
Και στον πόλεμο, το χειρότερο δεν είναι αυτό που συμβαίνει, αλλά ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί.

Δεν μπορεί να μιλάς για ημέρα των ερωτευμένων, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πολεμούν για να εκδηλώσουν τον έρωτά τους.
Δεν γίνεται να μιλάς για ημέρα των ερωτευμένων, όταν  φ ο β ά σ α ι  να ερωτευτείς.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

pt 3
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Γιατί όσοι συντελούν σε αυτό το συναίσθημα
δημιουργούν μια δίνη
Απ'έξω το απόλυτο χάος.
μέσα ηρεμία.

Κάθε χρόνο παραμένω ερωτευμένη
Αλλά ποτέ δεν μου βγήκε να γιορτάσω.
Μόνο να χαθώ στη δίνη.

Bedtime thoughts

At first, it was mostly
the nights of loneliness
that made you want to
keep me
as your bedside table,
where you could
leave your ugly thoughts
upon me
like you drop your pair of
glasses
before you fall asleep.

But it's so hard to get back
to sleep, when
you've fallen in love with the habit
of staring the person lying
next to you.
When you've hidden your mind
inside my draws
and when I've kept your
saddened eyes
like the finest piece of jewelry.
When you've placed your pain
inside my mouth,
your yearning for love
between my thighs
and your deep breath into
my ear, whispering

"I need you so much"

------------

You never explained why,
but you told me once
that what attracted you the most in me
was the shape of my cheekbones.

Maybe it was the sense of
mystery,
like the bed sheets covering our bodies
as they could hide in a poetic way
the perplexity of my
thoughts and feelings.
A sense of mystery,
or
- more likely
simplicity.

-------------

On that bed,
we rolled back and forth
from side to side
with guilty looks, and grips
so tight
Thrown away dresses
and unbuttoned shirts, screams
for god
and then kisses goodnight

Between those covers,
your forehead became an
untamed sea
filled with secrets
and promises impossible to
keep.
You always held me close
whenever you wanted to
sleep, or
rip your skin apart.
And I held you close,
even though I knew that my
drowning would be
a matter of
time.

But who would prefer to stay in a dry land anyway? 

(9-11/15)