"Το λάθος, του λάθους, το λάθος, ώ λάθος."

Λάθος όλα. Διάλεξα το λάθος άτομο,  με λάθος ηλικία, στη λάθος πόλη, με λάθος φίλους. Το διάλεξα σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Είπα λάθος λόγια, μου έκανε λάθος ερωτήσεις, έδωσα λάθος απαντήσεις, είχαμε λάθος συμπεράσματα και κάναμε λάθος επιλογές, Τραβήξαμε λάθος δρόμους, τώρα ζούμε σε λάθος ρυθμούς και με λάθος μέλλον. Μα ο λόγος για όλα αυτά ήταν σωστός, γιατί τί είναι η ζωή χωρίς λάθη;

03.08.11

Εστίασε στο κενό.  Σκεφτόταν, θυμόταν, δάκρυζε. Τα μάτια του κοκκίνησαν και πρήστηκαν. Τα πνευμόνια ρούφηξαν θειάφι και έφτυσαν πόνο. Στο στήθος ένα βάρος γνωστό. Πόδια κουρασμένα απ'τις μάταιες βόλτες στις θάλασσες δίχως τέλος.
Δυο μάτια γεμάτα φως και σιγουριά. Φώτα και χαμένη σιγουριά που του θυμίζουν δυο μάτια. 

Ερωτεύτηκε μέσα της, αγάπησε μέσα της, μίσησε μέσα της, μίσησε και τον εαυτό του. Γι’ αυτό της είπε να φύγει μακριά. Κάπου που ο αέρας δε θα ήταν θειάφι, κάπου που η ψυχή της θα άδειαζε απ’τα θλιβερά ποιήματα. Κάπου που δε θα τη στοιχείωνε ό,τι όμορφο είχανε ζήσει.

Για μια ακίνητη, φευγαλέα στιγμή την είδε, όπως τότε. Με όλη τη σιγουριά της. Άνοιξε τα χείλη για να φωνάξει. Ήθελε ν’ακουστεί μέχρι τα πέρατα της γης, ήθελε ο πιο ξέγνοιαστος άνθρωπος να ακούσει την κραυγή του και να γεμίσει η ψυχή του φρίκη.
Άνοιξε τα χείλη, μα δε βγήκε ήχος. Δε βγήκαν λέξεις. Και τα χείλη έτρεμαν.

Ήθελε να τον καταστρέψει, για να μην αλλάξει ποτέ ξανά.
Ήθελε να τον καταστρέψει, για να μην την καταστρέψει ποτέ ξανά.
Ήθελε να τον καταστρέψει, για να δει εκείνη τη σιγουριά στα μάτια του.
Ήθελε να τον καταστρέψει, για να τον αγαπά για πάντα.

«Κατέστρεψέ με», της είπε.

Change.

You want to be somebody.

You want to do something.

Yourself stops you.

What is the right thing to say?

The correct thought to make?

Think again.

What you feel?

Then decide.

You take the step,

And finally change.

Become who you really want to be.

18.7.2011

Κι αν έχει περάσει καιρός απ την τελευταία φορά που σε είδα, δε πειράζει.

Γιατί σε βλέπω κάθε μέρα.

χαμόγελα. βλέμματα. χειρονομίες. σπρωξίματα. λέξεις. εκφράσεις. βηξήματα. κοπλιμέντα. καλημέρες. καληνύχτες. βρισιές. ειρωνίες. ψέμματα. αλήθειες. αμηχανίες. αδιαφορίες. αγγίγματα. βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν. συμπόνια. λύπηση. απέχθεια. αγωνία. ανυπομονησία. χαρά. λύπη. χάος.

Ό,τι είναι οι άνθρωποι γύρω μου είσαι εσύ.

Σε νιώθω μέσα απο το πρόσωπο των περαστικών και σ'αγγίζω όταν με προσπερνούν.

Κι αν έχει περάσει καιρός απ την τελευταία φορά που σε είδα, δε πειράζει.

γιατί σε βλέπω μέσα σε όλους τους άλλους.

Η πόλη της θλίψης.

Ξύπνησα από τον θόρυβο της πόλης, εκεί στο πεζοδρόμιο που με είχε βρει ο ύπνος. Σ'αυτήν την απαίσια πόλη. Άλλες φορές την σιχαίνομαι και άλλες την φοβάμαι. Ούτε που κατάλαβα πόσο με άλλαξε. Αλλά έτσι κάνει σε όλους, μέρα με την μέρα, κάθε στιγμή, ξεζουμίζει όλο σου το είναι και σ'αφήνει άδειο.

Άχρωμη πόλη λοιπόν, και προβλέψιμη. Παντού όμοιο σκηνικό. Κτήρια, σπίτια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ο κάθε διάδρομος, ο κάθε όροφος. Πόσο ίδια είναι όλα! Και όμως, οι ιδιοκτήτες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Μια τυπική καλημέρα, ένα κούνημα του κεφαλιού προς τα κάτω, σε ενδειξη αναγνώρισης. Τίποτα άλλο. Κενοί τοίχοι, κενοί άνθρωποι.

Πόλη ανούσια. Τεράστια τμήματα της ενωμένα με μια άσφαλτο. Σε ελάχιστα σημεία μία παρεμβολή με πράσινο, μια μικρή ανάσα πριν τον πνιγμό. Αυτοκίνητα που δεν ενδιαφέρονται για κανέναν. Χαμένοι άνθρωποι μέσα στην ατελείωτη ζούγκλα καταστημάτων και πλανόδιων πωλητών. Αμέτρητες φωτεινές επιγραφές, φωταγωγοί και καυσαέριο. Για πόσο ακόμα θα κρύβουμε το φεγγάρι; Για πόσο ακόμα θα κυνηγάμε την ολοκλήρωση στο τίποτα;

Πόλη που όλοι εμείς δημιουργήσαμε. Και την ανεχόμαστε, γιατί μας μοιάζει τόσο πολύ.
Για να αντιμετωπίσω λοιπόν μία ακόμη πικρή και σκονισμένη μέρα σ'αυτήν, σηκώθηκα απ'το παγκάκι και χάθηκα στο βουητό της.

Χάνομαι.

❝ Και εκεί που χάνεσαι, που δεν ακούς πια την λογική,
υπάρχει κάτι που μπορεί να διώξει όποια απειλή.
Μα μια ανάσα, ένας ψίθυρος στ'αυτί.
μπορεί στο τέλος να σου σκλαβώσει την ψυχή.❞

Μετά από τόσο καιρό τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κι αν κάποιες φορές νιώθω άδεια, να ξέρεις πως έχω στερέψει από λόγια, όχι από συναισθήματα. Αλλά δεν ανησυχώ. Αν είναι να χαθώ, ας χαθώ στον ωκεανό των ονείρων σου.

Connection.

Back then, I was desperately seeking to be strongly tied to someone.
Could it be fate, destiny, or a feeling like love or friendship. I really didn't care.
All I wanted was a bond so powerful, that would never be broken.

It took me too long to see, people can't just be tied together.. they have to connect.
Otherwise, they'll find themselves bound hand and foot.

 
In the end, you really gave me that bond, but not the connection.