Τέχνη

// θέλω να σε κοιτάζω
να μεταμορφώνεις τις χορδές σε ιστορίες
τις νότες σε ταξίδια
πάθος να ξεχειλίζει σε κάθε σου κίνηση
να περιγράψω με λέξεις
την ύπαρξή σου,
πώς μεγαλώνουν τα μάτια σου,
όταν ραγίζουν τα δικά μου
πώς γυαλίζει η καρδιά σου,
καθώς η δική μου γίνεται στάχτη
// θέλω να σε παρατηρώ
πώς κάνεις αυτά που αγαπάς
να εκφράσω με λόγια
την αύρα που σε ακολουθεί παντού
πόσο την αναζητώ σε κάθε μου βλέμμα
πόσο την ζητώ σε κάθε μου ανάσα
// θέλω να σε δω
να γράψω βιβλία ολόκληρα
για το συναίσθημα που βαλτώνει μέσα μου
πως είσαι το ομορφότερο έργο τέχνης
που ίσως αντικρίσω ποτέ.
πως αυτό το πλατύ χαμόγελο, το δεξί χέρι
σε μολύβι και χαρτί
δημιούργησαν έναν θεό
που μπορώ να πιστέψω

δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερη αλήθεια:
οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι
όταν δημιουργούν
όταν παθιάζονται
όταν μένουν άπιαστοι

μαγειρική

σήμερα θα σου κάνω τη σπεσιαλιτέ μου

μην ανησυχείς, έχω εδώ σχεδόν όλα τα υλικά.

για την συνταγή σας θα χρειαστείτε:

- λίγο καιρό να το αγνοήσεις

- άπειρα χιλιόμετρα να διανύσεις

- μερικά άτομα να βλασφημήσεις

- τη σωστή ερώτηση για να το συνειδητοποιήσεις

εσύ απλώς φέρε μια πρέζα αλάτι, 

πιπέρι

και τη στιγμή που αποδέχεσαι

πως το γαμιέσαι μου θα το κάνουμε μαζί πράξη

~

το μέλλον

                                                       του εαυτού μου

                                       κυρίαρχος                           έχω
                             
                               είμαι                                               προσδιορίσει

                                                                                                      τα
                                                                                                 πιστεύω,                                                  
                                                                                                      τις
                                                                                                επιθυμίες,
                                                                                        τους
                                                                           στόχους
                                                             
                                                                 και τα
                                                                όνειρά
                                                                  μου

                                                                  και
                                                                θα τα
                                                             καταφέρω
                                                                    .

κρησφύγετο

κούρνιασα λαχανιασμένη μαζί του στο μικρό κομμάτι ελεύθερου χώρου
σαν μικροί ληστές σε κρυψώνα
και μου είπε τόσα
μας προστάτευαν τα κατεβασμένα ρολά,
οι κλειστές κουρτίνες
ο χώρος με τύλιγε με τα απαλά του χέρια
έλαμπε με τα φωτεινά του μάτια
έμοιαζε με κρησφύγετο αμαρτωλών και κολασμένων
που πάσχιζε να κρύψει το φως του ήλιου
και μου είπε τόσα.

έφυγα
και κατάλαβα πως δεν του είχα πει τίποτα
δεν του είπα πως η φωνή μου βράχνιαζε από φόβο
δεν του είπα πως τα μάτια μου τον απέφευγαν από ενοχή
δεν του είπα πως η φυγή ρέει στο αίμα μου

ήμουν το σκοτάδι για πολύ καιρό
και με είδε ξανά μια ηλιαχτίδα

και πώς να γίνω νύχτα ξανά

τώρα που η απώλεια πάγωσε τον ήλιο;

Take me back there

I will remember that house, the lousy attempts to make dinner, falling asleep on the sofa, the morning light coming from the windows. Our noons, our nights, our chit-chats and deep conversations, our bodies sleeping, reaching together the edge of the bed like waterfalls; rough, yet soothing, immediate, yet forever.
Arms around mine, legs beside mine, grining and smiling. 

The warmth that still makes me laugh.

Home. 

September, (2015) 2016

Είσαι εδώ κι ας μην είσαι

μικρές παλλόμενες υπάρξεις εκεί ψηλά

αιωρούνται πάνω απ΄το κεφάλι

μαζί στις βόλτες. πετώντας τα σκουπίδια

σε ταξίδια

μεγάλες παλλόμενες υπάρξεις εκεί μέσα
φυλαγμένες κάτω αριστερά

(συντροφεύουν) στοιχειώνουν
στις μοναξιές

και τώρα πες μου,

πόσες καθημερινότητες έχεις ζήσει;

04:42.

και βρίσκονται εκεί, ακούραστες

μέχρι να θυμηθείς πόσο πονάει κάτω αριστερά 

απ'το βάρος

μέχρι να θυμηθείς 

πως δεν κρύβει κάτι ρομαντικό

ο πόνος
της ύπαρξης

και τώρα πες μου,

σε ποιανού πόνο ζεις αυτή τη στιγμή;

Απομόνωση

Αυτό 

ίσως να είναι το τελευταίο στάδιο

πριν διασκορπιστείς

και καταρρακώσεις

το μέσα σου

να ψάχνει για ελευθερία  |  στην απομόν ω σ η

Εκεί 

που έχεις χάσει επαφή

με αυτό το άσβεστο φως 

καθώς έφτιαχνες τα νύχια σου

πήγαινες σχολή

και έλεγχες τα mail

το έξω σου

να ψάχνει πόρτες κινδύνου  |  στα πλ ή θ η