運命

     In the very end, people can't forget. No matter how they try to move on, past will always appear, reminding all the burden they've carried so far. Reminding that they can't get off it, no matter how hard they try. Like cursed, shadows, torturing any hope there might be left.
     Never forget. Is this the punishment for managing to feel happiness, even for this little time? Thoughts are overflowing through her mind, but the ability to feel emotions is blocked. Her hands are trembling, her eyes would remain shut. She might seem hurt, but she's just apathetic.
     Always remember. A fragile body surrounded comfortingly by two, strong arms, its heartbeat grew stronger out of agony, as lips were sliding over smoothly. Is this what I've been longing for? This addictive breath, coming out of his lungs and getting inside me?
     "Yume"- a whisper to her ear.

People can't really forget. But when memories are so uplifting, it's not punishment after all. It's a blessing.

1,5 month

I didn't write anything for like, this long.
I just couldn't put anything into words.
Lots of things happened, although I only cared care about one of them.
I just couldn't explain those extreme emotions than ran through my spine.

At first it was probably "happiness".
I mean, if this feeling really exists, I definitely felt it those days.
Thousands of beautiful thoughts would come through my mind.
Every second. My imagination became too untamed to control.
I couldn't explain it.
But I enjoyed every drop of it.

But I knew it wouldn't last. It never does.
What I cried weren't tears.
What I felt wasn't pain.
What came from my mouth wasn't a scream.
It wasn't a gasp.
It wasn't sadness.
It was a deep, bottomless despair.
And I suffer from every drop of it.

Μοναξιά και λάθη.

    Με αφορμή μία συζήτηση που είχα τις προάλλες, αναρωτιόμουν γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν έχουν ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά τους, κάνουν λάθη. Αντί να εκδηλώσουν αυτό που νιώθουν πραγματικά (ή έστω να το αναζητήσουν), δημιουργούν σχέσεις που θα τους οδηγήσουν στο πουθενά, αφήνουν τον άλλον με ψεύτικες ελπίδες, που στο τέλος μόνο άσχημο τέλος μπορούν να φέρουν και στους δύο.
    Η πρώτη απάντηση που μου ήρθε ήταν "για να καλύψουν την μοναξιά τους". Ο συνομιλητής μου δεν συμφώνησε με αυτό. "Μα όλοι μας, όσο και να μη το παραδεχόμαστε, έχουμε τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους να νοιάζονται για μας. Ποτέ δεν είμαστε στα αλήθεια μόνοι". Η αλήθεια είναι πως, παρόλο που κατακρίνω τέτοιες συμπεριφορές, κατανοώ γιατί γίνονται. Έχω κάνει τέτοια λάθη (και μάλλον κάνω και τώρα).
    Γιατί όσους φίλους και να έχεις, όσους ανθρώπους γύρω σου που να νοιάζονται για σένα, ή όση αισιοδοξία και να σε διακατέχει, στο τέλος της ημέρας είναι αδύνατο να μη νιώσεις ότι θέλεις περισσότερα. Είναι αδύνατο να μη νιώσεις ότι είσαι μόνος, και δε μπορεί κανένας να σε σώσει απ'τις ίδιες σου τις σκέψεις.
    Για μένα, αυτό είναι ένα απ'τα χειρότερα συναισθήματα και μία απ'τις μεγαλύτερες μάστιγες στην σημερινή εποχή: το να μην είσαι σίγουρος για τους άλλους, ή ακόμα χειρότερα για τον εαυτό σου. Το να περικλύζεσαι από πολλούς ανθρώπους και πάλι να νιώθεις μόνος.

The Only Moment(s) We Were Alone.

Sometimes, I can't help thinking of a certain someone, and how we would have these few hours together at the end of every Friday. It was sacred. If anyone tried to intrude, we would subtly shoo them away. Because that time was for us. We would take a walk, unwind for a bit, talk about anything that worries us, and then leave. Nothing else was needed that time. If it was raining he would hold an umbrella over my head. If it was cold he'd let me snuggle close. I miss those moments alone, when we were just the two of us.

Now that I think about it, it was like a glittering blackness, the time would stop. I guess it was only natural to be afraid, since I were lonely for so long before. My trembling hands prevented me from hugging goodbye, because what we lived was like a first breath after coma. Yeah, that's the only way to describe it.

He asked me to think about him 'sometimes', and he would instantly feel it. But I never really forgot him. I wonder if he can feel that. I wonder if he can feel that I'm yearning for the moment he'll place his hand in mine, I wonder if he can feel that I'm falling in a coma again, and noone can save me anymore.

It's just that, all the strength and human qualities in me are poor in front of such situation. But at least I know, no matter how lonely I feel, I'm not alone. Because, one day, my Friday will come again.






Note: Recently, I've been checking my readers and I was blown away by the amount of foreign 'followers' I have. I tried to add a page-translator (or sth like that) but it didn't work. It might be easier for me to write in my native language, but I'll try to write in English more often, or just translate them from Greek (like the one above).

Παλιά e-mails

   Συγγνώμη που δε γράφω τόσο συχνά. Για την ακρίβεια, συγγνώμη που δε γράφω καθόλου αυτόν τον καιρό.

   Η ζωή μου είναι μπερδεμένη.
   Συμβαίνουν πολλά πράγματα αυτόν τον καιρό, στα οποία αδυνατώ να αντιδράσω, ή ακόμα να πιστέψω πώς συμβαίνουν. Απλά αφήνω τις έγνοιες να με πλακώνουν, σε σημείο που να θέλω να ουρλιάξω, μα να μη μπορώ.
   Ξέρεις, συχνά ξυπνάω το πρωί και νιώθω ότι είμαι ένα εντελώς διαφορετικό άτομο από την προηγούμενη μέρα. Γι αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάνω τόσο αλλόκοτες σκέψεις, ή γιατί νιώθω συνεχώς τόσο παράξενα. Γι αυτό επίσης φοβάμαι να πω κάτι, γιατί ποτέ δε ξέρω ποιό κομμάτι του εαυτού μου το λέει αυτό, και αν θα πιστεύω το ίδιο πράγμα και αύριο.
   Και όλα αυτά γιατί θέλω πολλά πράγματα. Έχω δέκα διαφορετικά όνειρα, που θα γίνουν με δέκα διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι δε θα έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Έτσι, και να πραγματοποιηθεί κάποιο απ'αυτά, ποτέ δε θα χαρώ πραγματικά.
   Είμαι δειλή, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω σε ένα όνειρο, από φόβο μήπως δε πραγματοποιηθεί ποτέ.

   Θα προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά, στο υπόσχομαι. Περιμένω απάντηση, φιλιά.

You were there, smiling in my arms for all those years.

-Πώς νιώθεις;
-Σαν την πρώτη μας φορά. Πάλι.
-Ψέματα λες.
-Τί σε κάνει να το λες αυτό;
-Μα δε καταλαβαίνεις; Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που σε πρωτογνώρισα, από τότε που σε πρωτοφίλησα, από τότε που πρώτη φορά...
-Ναι, αλλά κάθε φορά μαθαίνω κάτι καινούργιο για σένα. Κάθε μέρα, αλλάζει και κάτι, κάθε μέρα και ένα νέο συναίσθημα βγαίνει στο φως. Μια χαζή συνήθεια, ένα αστείο περιστατικό. Αλλάζω και αλλάζεις. Γι αυτό δε θα σε βαρεθώ ποτέ. Αντίθετα κάθε μέρα θα με ενθουσιάζεις και περισσότερο. Δε θα σε βαρεθώ ποτέ, να το θυμάσαι αυτό.
-Μα πώς μπορείς τόσο εύκολα να νιώθεις πως προχωράει αυτό που έχουμε; Εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι θες, ενώ εγώ έχω πολλές υποχρεώσεις τώρα. Και όσο πάνε θα αυξάνον-
-Αυτά αν θυμάσαι τα έχουμε ξαναπεράσει. Ήμουν εγώ στη θέση σου, μα έδειξες αρκετό θάρρος και το ξεπεράσαμε. Δεν έχω πρόβλημα να περάσω το ίδιο.
-Το έχω όμως εγώ! Υπέφερα απίστευτα εκείνη την περίοδο, πέρασα ατελείωτα βράδια άϋπνη απ'το κλάμα. Ξέρω πως εσύ έχεις περισσότερη δύναμη από μένα και δε θα φτάσεις σ'αυτό το σημείο. Όμως..
-Όμως τί;
-Δε θέλω να μένεις στάσιμος εξαιτίας μου. Έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά, να κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Μη μένεις πίσω για μένα, δε το αξίζω. Έχεις την ελευθερία να-
-Μα δε το καταλαβαίνεις; Δε θέλω ελευθερία, εσένα θέλω.

Το φιλί που ακολούθησε ήταν παράξενο. Επιβεβαιωτικό μεν, γι αυτό που μου είπε, μυστήριο δε.
Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα στην μπανιέρα, τραγουδώντας. Ως συνήθως. Μα δεν ήταν σαν την πρώτη φορά. Ήταν πολύ καλύτερα.



Η έκφραση "σ'αγαπάω" μοιάζει πολύ μικρή πια.

"Το λάθος, του λάθους, το λάθος, ώ λάθος."

Λάθος όλα. Διάλεξα το λάθος άτομο,  με λάθος ηλικία, στη λάθος πόλη, με λάθος φίλους. Το διάλεξα σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Είπα λάθος λόγια, μου έκανε λάθος ερωτήσεις, έδωσα λάθος απαντήσεις, είχαμε λάθος συμπεράσματα και κάναμε λάθος επιλογές, Τραβήξαμε λάθος δρόμους, τώρα ζούμε σε λάθος ρυθμούς και με λάθος μέλλον. Μα ο λόγος για όλα αυτά ήταν σωστός, γιατί τί είναι η ζωή χωρίς λάθη;