24/7/13

Γύρισε σπίτι περίπου στις 8 το πρωί. Μάλλον. Ήδη ξεχνούσε πράγματα από εκείνο το βράδυ. Σωριάστηκε στο κρεβάτι, προσπάθησε να κοιμηθεί, μα ένοιωθε ότι δεν έπρεπε. Θα ξεχνούσε πιο γρήγορα έτσι. Ίσως βέβαια αυτή να ήταν η λύση. Η λήθη είναι αναπόφευκτη, ίσως η αποδοχή της να οδηγήσει στη λύτρωση.

Λύτρωση.

Λύτρωση.

Λύτρωση;

Αν αυτό αναζητούσε τελικά, τότε γιατί συνεχώς υποβαλλόταν στο ανέφικτο;

Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε το ρολόι, που χτυπούσε ρυθμικά δείχνοντας 3 και τέταρτο. Στο σκοτεινό δωμάτιο ο ήλιος είναι ανεπιθύμητος, μόνο το ρολόι θυμίζει πως ο χρόνος διαπράττει το έγκλημα του να κυλά τόσο γρήγορα. Αν και μάλλον φταίει η αδυναμία του είδους μας να συνειδητοποιήσει τη συμπεριφορά του. Γι αυτό άλλωστε έχουμε δημιουργήσει την έννοια της ημέρας, της ώρας, του λεπτού. Έννοιες με πρακτική αξία, αλλά αδύναμες να ορίσουν τη στιγμή ακριβώς που ξεπερνάει κάποιος αυτό που τον βασανίζει.

«Δεν θέλω ο χρόνος να είναι κύριος του μυαλού μου, δε θέλω η λήθη να περάσει χωρίς την άδειά μου. Ευτυχώς όμως στιγμές σαν την χθεσινή δεν μπορούν να αλλοιωθούν».

Γιατί κάποια πράγματα είναι πολύ άσχημα για να τα θυμάσαι, 

μα πολύ όμορφα για να τα ξεχάσεις.

- - - - - - - - - -

sometimes

sometimes
i get jealous of

the pillow and the sheets
you sleep in

but then again

i feel sorry for them

because they have no ears

to hear your heartbeat

- - -

sometimes
i see you keeping stars in your pockets
and whenever i'm scared
you draw galaxies on the back of my hands

and in those times
i wish i were stronger
so i could make you
as happy as i am

Γυαλί

Το να προσπαθείς να "κρατήσεις" κάποιον

παρά τη θέλησή του, είναι σαν να

κρατάς την κοφτερή πλευρά από

ένα κομμάτι γυαλί. 

Όσο πιο σφιχτά το πιέζεις, τόσο περισσότερο

θα πονάει και θα ματώνει.
Μπορεί να μην 

αισθάνεσαι τον πόνο εκείνη τη στιγμή,
αλλά όσο περνάει ο καιρός, το μόνο που

θα αισθάνεσαι θα είναι 

χαρακιές 

στην παλάμη σου, μέχρι που κάποια 

στιγμή, το χέρι σου θα

είναι πια αδύναμο και 

θα αναγκαστεί να το αφήσει.
Και ίσως τότε
να μην έχει πια δύναμη να αρπάξει

ξανά κάτι άλλο, που ίσως θα άξιζε 

να κρατήσει.

Μα τότε δε θα χρειάζεσαι δύναμη, έτσι δεν είναι;

φάσεις

σε βρίσκω πολύ πιο υπέροχο

στις τέσσερις το ξημέρωμα,

όταν φοβάσαι

και θυμάσαι

και απλώς χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου

καθώς συνειδητοποιείς αυτά,
που την ημέρα κρατάς

στο πίσω μέρος του μυαλού σου

τη στιγμή εκείνη 

είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος

γιατί είσαι 

και ο πιο ειλικρινής

και μπορώ

-επιτέλους-

να σε πλησιάσω.

~

κάποιες φορές,
νιώθω κάθε υπάρχον συναίσθημα με τη μία
κάποιες άλλες,
δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα

δεν ξέρω πια τί είναι χειρότερο:
να πνίγεσαι από τα κύματα μιας θάλασσας συναισθημάτων
ή να πεθαίνεις από τη δίψα για αυτά;

~

δεν πίστευα

σε φαντάσματα και δαίμονες

μέχρι 

που σε αποχωρίστηκα

και συνέχισα 

να σε αισθάνομαι

ματαιοδοξία.

είχες πει πως απεχθάνεσαι οτιδήποτε ασχημίζει τον κόσμο γύρω μας.

σπασμένα γυαλιά και γόπες σε πεζοδρόμια,

ματαιόδοξους ανθρώπους,

πράγματα που κάνουν εμένα να κλαίω

και (κυρίως)

τον εαυτό σου

πότε επιτέλους θα καταλάβεις

πόσο πολύ αυτά τα πράγματα 

ομορφαίνουν

τον δικό μου κόσμο;

(23/8/13)

λίστα #1: πράγματα που χάνω

• μολύβια


• το χρόνο μου


• τηλέφωνα


• συναυλίες


• την υπομονή μου


• σημειώσεις


• ραντεβού


• το μυαλό μου όταν σε σκέφτομαι


• τον εαυτό μου όταν σε σκέφτομαι

13/05/2013

πίστη

"σε είδα
στις χειρότερές σου στιγμές:
κρυφοκοίταξα
τις πιο μίζερες, σκοτεινές,
ματαιόδοξες
και ντροπιαστικές
σκέψεις σου

και (συνεχίζω)
συνέχισα
να σ'αγαπώ".

- - - - -

απιστία

ένα ακόμα σώμα
που γδύνεται σιωπηλά μπροστά σου
και σου επιτρέπει
να το αγγίξεις.

μια ακόμα φωνή
στην άλλη άκρη του τηλεφώνου,
μια ακόμη κοπέλα
που αποκοιμιέται από τον ψίθυρό σου.

αν μπορούσα να πω οτιδήποτε
που να μας διευκολύνει,
θα το έκανα.
απλώς δε ξέρω τι να πω
που να μην έχεις ήδη ακούσει
από κάποια άλλα
λεπτά,
υπνωτισμένα
χείλη.