κρησφύγετο

κούρνιασα λαχανιασμένη μαζί του στο μικρό κομμάτι ελεύθερου χώρου
σαν μικροί ληστές σε κρυψώνα
και μου είπε τόσα
μας προστάτευαν τα κατεβασμένα ρολά,
οι κλειστές κουρτίνες
ο χώρος με τύλιγε με τα απαλά του χέρια
έλαμπε με τα φωτεινά του μάτια
έμοιαζε με κρησφύγετο αμαρτωλών και κολασμένων
που πάσχιζε να κρύψει το φως του ήλιου
και μου είπε τόσα.

έφυγα
και κατάλαβα πως δεν του είχα πει τίποτα
δεν του είπα πως η φωνή μου βράχνιαζε από φόβο
δεν του είπα πως τα μάτια μου τον απέφευγαν από ενοχή
δεν του είπα πως η φυγή ρέει στο αίμα μου

ήμουν το σκοτάδι για πολύ καιρό
και με είδε ξανά μια ηλιαχτίδα

και πώς να γίνω νύχτα ξανά

τώρα που η απώλεια πάγωσε τον ήλιο;

Take me back there

I will remember that house, the lousy attempts to make dinner, falling asleep on the sofa, the morning light coming from the windows. Our noons, our nights, our chit-chats and deep conversations, our bodies sleeping, reaching together the edge of the bed like waterfalls; rough, yet soothing, immediate, yet forever.
Arms around mine, legs beside mine, grining and smiling. 

The warmth that still makes me laugh.

Home. 

September, (2015) 2016

Είσαι εδώ κι ας μην είσαι

μικρές παλλόμενες υπάρξεις εκεί ψηλά

αιωρούνται πάνω απ΄το κεφάλι

μαζί στις βόλτες. πετώντας τα σκουπίδια

σε ταξίδια

μεγάλες παλλόμενες υπάρξεις εκεί μέσα
φυλαγμένες κάτω αριστερά

(συντροφεύουν) στοιχειώνουν
στις μοναξιές

και τώρα πες μου,

πόσες καθημερινότητες έχεις ζήσει;

04:42.

και βρίσκονται εκεί, ακούραστες

μέχρι να θυμηθείς πόσο πονάει κάτω αριστερά 

απ'το βάρος

μέχρι να θυμηθείς 

πως δεν κρύβει κάτι ρομαντικό

ο πόνος
της ύπαρξης

και τώρα πες μου,

σε ποιανού πόνο ζεις αυτή τη στιγμή;

Απομόνωση

Αυτό 

ίσως να είναι το τελευταίο στάδιο

πριν διασκορπιστείς

και καταρρακώσεις

το μέσα σου

να ψάχνει για ελευθερία  |  στην απομόν ω σ η

Εκεί 

που έχεις χάσει επαφή

με αυτό το άσβεστο φως 

καθώς έφτιαχνες τα νύχια σου

πήγαινες σχολή

και έλεγχες τα mail

το έξω σου

να ψάχνει πόρτες κινδύνου  |  στα πλ ή θ η

η έννοια του χρόνου με τρομάζει.

Μετράς τις χρονιές, τους μήνες, τις ημέρες της εβδομάδας. Δίπλα σου αυτή τη στιγμή βρίσκεται ένα ρολόι, κρεμασμένο στον τοίχο ή ακουμπισμένο στο γραφείο σου. Έχεις ημερολόγιο, πρόγραμμα, κάποια συγκεκριμένη ώρα που θα βρεθείς με τους φίλους σου ή θα πέσεις για ύπνο.

Τίποτα άλλο δεν έχει την αίσθηση του χρόνου. Δε θα δεις τα πουλιά να γκρινιάζουν επειδή έχουν αργήσει, ούτε κάποιο έντομο να κοιτάζει έντρομο το ρολόι του ή ένα σκύλο να δυσανασχετεί επειδή ξέχασαν τα "γενέθλιά" του.

μόνο ο άνθρωπος μετράει το χρόνο.

Μόνο ο άνθρωπος καταλαβαίνει εάν κυλάει αργά η γρήγορα  Γι αυτό και μόνο αυτός αντιμετωπίζει έναν τρομερό φόβο, που τον οδηγεί στις πιο αλλόκοτες πράξεις, ένα φόβο που κανένα άλλο ζώο δε θα αισθανθεί ποτέ:

     το φόβο ότι ο χρόνος του τελειώνει.

14 Φεβρουαρίου 2016

pt 1
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Ένα χρόνο πριν, χάζευα τα χιλιάδες φώτα του Παρισιού απ'την Μονμάρτη.
Φέτος χάζευα τον ορό που στεκόταν δίπλα μου
Πέρσι θυμάμαι την αναπνοή μου να κόβεται από θαυμασμό
Τώρα από αδυναμία.

Και ο έρωτας είναι για παίχτες με αντοχές

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

pt 2 (ξερές σκέψεις)
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Το να τη γιορτάζεις, είναι όπως γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα Ειρήνης, όταν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου βυθιζόμαστε στον πόλεμο.
Γιατί τόσοι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τα άτομα γύρω μας, την κοινωνία, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό για να εκφραστούμε.
Και στον πόλεμο, το χειρότερο δεν είναι αυτό που συμβαίνει, αλλά ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί.

Δεν μπορεί να μιλάς για ημέρα των ερωτευμένων, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πολεμούν για να εκδηλώσουν τον έρωτά τους.
Δεν γίνεται να μιλάς για ημέρα των ερωτευμένων, όταν  φ ο β ά σ α ι  να ερωτευτείς.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

pt 3
Κρύβει μια ειρωνεία η μέρα των ερωτευμένων.
Γιατί όσοι συντελούν σε αυτό το συναίσθημα
δημιουργούν μια δίνη
Απ'έξω το απόλυτο χάος.
μέσα ηρεμία.

Κάθε χρόνο παραμένω ερωτευμένη
Αλλά ποτέ δεν μου βγήκε να γιορτάσω.
Μόνο να χαθώ στη δίνη.

Bedtime thoughts

At first, it was mostly
the nights of loneliness
that made you want to
keep me
as your bedside table,
where you could
leave your ugly thoughts
upon me
like you drop your pair of
glasses
before you fall asleep.

But it's so hard to get back
to sleep, when
you've fallen in love with the habit
of staring the person lying
next to you.
When you've hidden your mind
inside my draws
and when I've kept your
saddened eyes
like the finest piece of jewelry.
When you've placed your pain
inside my mouth,
your yearning for love
between my thighs
and your deep breath into
my ear, whispering

"I need you so much"

------------

You never explained why,
but you told me once
that what attracted you the most in me
was the shape of my cheekbones.

Maybe it was the sense of
mystery,
like the bed sheets covering our bodies
as they could hide in a poetic way
the perplexity of my
thoughts and feelings.
A sense of mystery,
or
- more likely
simplicity.

-------------

On that bed,
we rolled back and forth
from side to side
with guilty looks, and grips
so tight
Thrown away dresses
and unbuttoned shirts, screams
for god
and then kisses goodnight

Between those covers,
your forehead became an
untamed sea
filled with secrets
and promises impossible to
keep.
You always held me close
whenever you wanted to
sleep, or
rip your skin apart.
And I held you close,
even though I knew that my
drowning would be
a matter of
time.

But who would prefer to stay in a dry land anyway? 

(9-11/15)

Αντίχειρας

"Ο αντίχειρας έχει τη δύναμη του χεριού"

αυτό μου απάντησες ενώ παρατηρούσες το χέρι μου

μπλε ρυάκια διασχίζουν τη χιονισμένη πεδιάδα

φτάνουν στα δάχτυλα

και γυρίζουν πάλι πίσω.

φαύλος κύκλος

ίσως αν μπορούσα να στραγγίσω την πηγή

θα σταματούσε η γαλάζια σου θλίψη

και θα βρίσκαμε νέο τρόπο επιβίωσης

πριν τρία χρόνια έγραφα τόσο πολύ, που αχρήστευσα τον αντίχειρά μου

ίσως γι αυτό δεν μπορώ να κρατήσω πια τίποτα κοντά μου

μάλλον γι αυτό δεν μπορώ να αφήσω το χέρι σου

σίγουρα γι αυτό δεν μπορώ να σπάσω τον κύκλο

και άμα κάτι πέσει, πώς να το ξαναβρείς;

κάποιες φορές δεν νιώθω πως γράφω

απλά
       αφήνω
                 τις
                      λέξεις
                                να
                                    πέσουν
                                               άτσαλα

χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα το νόημά τους.

και αλήθεια, θα μπορούσα να γράφω επ'αόριστον για

τα
    όνειρα,
                τις
                     ελπίδες,
                                  τα
                                      πιστεύω
                                                   μου,

που αυτήν τη στιγμή φαίνεται να έχω ξεχάσει.

αλλά λίγα πράγματα μετρούν και τόσο για μένα,

όσο
      η
        αξιοπρέπεια
                           που
                                 θέλησα
                                            να
                                               κρατήσω

και τελικά κράτησα
(?)

Bedroom Banking

We're all still teenagers calculating love
while using sex currency.
Dropping coins into a fat, pink
piggy bank,
with a hole in the bottom.

Merely a bad investment.
All your sense is rolling off the table
onto the dirty bedroom floor,
where you lend love
in hopes of incurring interest.

flaws

The first time

I took off my clothes

in front of you, you came

closer, slid the black fabric

of my blouse, off my shoulders

and revealed the pale

ladders of

old scars

I couldn't refer to them

directly. I couldn't get near,

all i thought you'd see

was a curtain falling,

leaving you with

a warmless body

filled with flaws

and imperfection

I didn't say anything,

but you took my hand

and pressed it to the

ridged rows of your flesh

trying to leave

the same scars

i had

on yourself

And for every line

that you left upon

your skin and healed

i found another reason

to fall in love with you

over 

and over

again

(3/12/2012)